Prezbiterium Kościoła
Prezbiterium jest jednoprzęsłowe, zamknięte prosto, równe wysokością i nieznacznie szersze od nawy głównej, o osi nieco odchylonej ku północy. Za prezbiterium znajduje się prostokątna zakrystia ze skarbcem na piętrze, za nią, od wschodu mała kruchta ze schodami.
OŁTARZ GŁÓWNY: białomarmurowy z mosiężnymi, odlewanymi elementami, neorenesansowy w kształcie wolnostojącej mensy z poszerzoną, dwustopniową nadbudową predelli z wyniesionym tabernakulum z czterokolumnowym baldachimem tronu wystawienia, wykonany w latach 1870–1883 z fundacji hr. Ludwika Józefa Krasińskiego, zapewne wg projektu arch. Witolda Rakiewicza, z metalowymi aplikacjami wg inwencji Juliusza Faustyna Cenglera (atryb.): w antependium reliefowa scena Opłakiwanie Chrystusa i tak samo opracowane dwie identyczne płyciny z arma Christi po bokach, w drzwiczkach tabernakulum ujęta pilasterkami korynckimi perspektywiczna arkada ze zdrojem życia wiecznego z przedstawieniem pijącej z niego pary jeleni i gołębicy Ducha Św., po bokach spływy wolutowe i konsolki dźwigające cokoły przedniej pary korynckich kolumn z 4-podporowej eksedry z bogatą dekoracją ornamentalną, zwieńczonej krzyżem.
OBUDOWA ŚCIANY OŁTARZOWEJ PREZBITERIUM, neorenesansowa, przy ścianie północnej pod łukiem tęczowym, architektoniczna, z dębiny, 1870–1883, z fundacji hr. Ludwika Józefa Krasińskiego i wg projektu arch. Witolda Rakiewicza, zaprojektowana jako wysoka boazeria z niskim cokołem, artykułowana kanelowanymi pilastrami w porządku jońskim, dźwigającymi wyłamane na linii podziałów ścian belkowaniem z pasem girland we fryzie, w polach z płycinami i występami. Wtórnie wybite otwory wejściowe do zakrystii ujęte edikulowymi obramieniami, z kolumnami i trójkątnym naczółkiem